متنی که در پی میآید مطلبی است از آقای مهدی بهلولی دبیر ریاضیات دبیرستان و هنرستان ماندگار فیروزبهرام که چندی پیش در روزنامه شهروند به چاپ رسید.
منم اینجاییام
مهدی بهلولی روزنامه شهروند،ص آخر،14 آبان 93،
گفتم شما چگونه میاندیشید و به نظر شما چه باید کرد؟ ماند یا رفت؟ بیشترشان گفتند ما میخواهیم برویم. گفتم چرا؟ یکی گفت اینجا برای آینده ما برنامهای ندارند و ارزشی برایمان قائل نیستند. تازه ما جزء اقلیتها هستیم و رفتنمان خیلی سادهتر از شماست. چرا اینجا بمانیم؟ پسرخالهی من چند سال پیش از دانشگاه شریف،مهندسی عمران گرفت. یکی دو سالی بیکار بود. زن هم گرفت اما پدرش خرجش را میداد. سال گذشته رفت. الان خیلی خیلی راضی است. هماکنون که رفتن اقلیتها به نسبت آسان است چرا نرویم؟ در چند سال گذشته هم خیلیها رفتهاند. بیشتر آنانی هم که ماندهاند یا دیگر پیر شدهاند و توان رفتن ندارند و یا در فکر رفتناند. امید چندانی هم به بهبودی نیست.
بحثی درگرفته بود میان من بهعنوان آموزگار و دانش آموزان پانزده شانزدهسالهی ارمنی و زرتشتی ایرانی در یکی از دبیرستانهای اقلیتها. یکی از ارمنیها گفت من با اینها مخالفم. چند سال هم با خانوادهام در آلمان بودیم. ایران از آلمان بهتر است. آلمانیها خیلی بیروح و خشک و سردند و همیشه دوست دارند به دیگری دربارهی رعایت نظم و آداب و رفتار تذکر دهند. یکی از بچههای زرتشتی هم گفت من هم کشوری را که پدرمان با خون و دل و هزاران بدبختی نگه داشتهاند نمیخواهم رها کنم و بروم. گفتند آقا تو چه میگویی؟ باید ماند یا رفت؟ گفتم "من اینجاییام. چراغم در این خانه میسوزد." گفتم به آینده خوشبینم و خوشبینی هم به گفتهی پوپر،وظیفه است. داشتم ادامه میدادم که یکی گفت آقا دیگر از بخت شما گذشته،باید به فکر بچههایت باشی. دو سه تا از بستگان مسن و پیر ما هم که رفته بودند برگشتند و نتوانستند آنجا بمانند. وضع جوانها اما فرق میکند. گفتم درست،اما بچهها بد نیست این را هم بدانید که برخی از اندیشه وران غربی،همانند جرج فریدمن،در کتاب" صدسال آینده"، پیشبینیهایی کردهاند که خواندن و شنیدن دارند و کتاب فریدمن را که در کیفم بود باز کردم و دو سه خطی از آن را برایشان خواندم : "در نیمه اول قرن 21،کاهش جمعیت باعث کمبود نیروی کار در کشورهای صنعتی پیشرفته خواهد شد. امروزه،کشورهای پیشرفته مشکل را در نگهداری مهاجران میدانند،درحالیکه پس از نیمه اول قرن 21،مشکل اصلی متقاعد کردن افراد برای مهاجرت به این کشورهاست. این کشورها مجبور خواهند شد برای مهاجرت به کشورهایشان به افراد پول هم بدهند. ایالات متحده هم دچار این مشکل خواهد بود و باید بهطور فزایندهای برای جذب اندک مهاجران تلاش کند."
غروب که داشتم به خانه برمیگشتم به سخنان بچهها میاندیشیدم. کسانی که میخواستند بروند خیلی بیشتر بودند و تازه به من سفارش میکردند جلوی رفتن پسرم را هم نگیرم. نمیدانم پسر چهاردهسالهی من چگونه میاندیشد اما در مترو و در عالم خیال بهش گفتم آرمان،من میگویم " من اینجاییام. چراغم در این خانه میسوزد" تو چه میگویی؟ گفت بابا " منم اینجاییام."
http://shahrvand-newspaper.ir/Default.aspx?NPN_Id=90&pageno=20#
تعداد مشاهده
(1577)
نظرات
(0)